ترجمه
و شفاعت نزد خداوند سودى ندارد، مگر براى آن كس كه او اجازه دهد. (انتظار اذن شفاعت، ادامه دارد) تا زمانى كه هراس و اضطراب از دل‏هاى آنان بر طرف شود، (مجرمان) از آنان پرسند: پروردگار شما چه گفت؟ پاسخ مى‏دهند: حقّ گفت؛ و او بلند مرتبه و بزرگ است.

نکته ها
كلمه‏ى «فُزّع» هر گاه با حرف «عن» همراه باشد به معناى بر داشته شدن ناله است،(509) ولى اگر بدون آن باشد به معناى به ناله در آوردن است.
جمله «الاّ لمن اذن له» را دو گونه مى‏توان معنا كرد:
الف: شفاعت نزد خدا سودى ندارد، مگر شفاعت انبیا و اولیا و شفاعت كنندگانى كه از طرف خداوند اجازه‏ى شفاعت داشته باشند.
ب: شفاعت نزد خدا سودى ندارد، مگر براى آن دسته از گناهكارانى كه خدا اجازه‏ى شفاعت براى آنان را به اولیا بدهد.
در تفسیر اطیب البیان، آیه‏ى مورد بحث چنین معنا شده است: در قیامت جز براى افرادى كه خداوند اجازه دهد، شفاعت سودى ندارد و مجرمان در آن روز وحشت زده‏اند و ناله‏ها دارند تا آن كه صدایشان خاموش شود و ناله و فزع از دل‏هاى آنان برخیزد. فرشتگان یا مؤمنان از این مجرمان مى‏پرسند: پروردگار شما در دنیا به شما چه گفت؟ مى‏گویند:گفت، ولى ما گوش ندادیم.

پيام ها
1- معبودهاى خیالى، اجازه‏ى شفاعت پیروان خود را ندارند. «لا تنفع الشفاعة»
 2- شفاعت به این معنا نیست كه شفاعت كنندگان از خداوند مهربان‏ترند، زیرا خداوند است كه به شفاعت كنندگان اجازه‏ى شفاعت مى‏دهد. «لمن اذن له»
 3- شفاعت، كارى مستقل در برابر اراده‏ى حتمى او نیست، بلكه در راستاى اراده‏ى خداست. «اذن له»
 4- در قیامت هم امكان شفاعت هست، ولى با اذن الهى. «لا تنفع الشفاعة عنده الاّ لمن أذن له»
 5 - اذنى كه خداوند به افراد مى‏دهد تا شفاعت كنند یا شفاعت شوند بر اساس حقّ است، یعنى شفاعت كنندگان به خاطر قرب الهى به آن مقام مى‏رسند و شفاعت شوندگان به خاطر حفظ ارتباط با راه خدا لایق دریافت شفاعت مى‏شوند. «قالوا ماذا قال ربّكم قالوا الحقّ»