ترجمه
و هرگاه به آنان گفته شود: از آن چه خداوند روزى شما كرده بخشش كنید، كسانى كه كفر ورزیدند به كسانى كه ایمان آوردهاند مىگویند: آیا به كسانى غذا دهیم كه اگر خداوند مىخواست خودش به آنها غذا مىداد؟ شما در گمراهى آشكارى هستید.
نکته ها
افرادى كه بینش صحیح ندارند یا مىخواهند از زیر بار مسئولیّت شانه خالى كنند، تمام انحرافات و عملكرد زشت خود را به گردن دیگران مىاندازند:
1. گاهى مىگویند: مقصّر خداست، اگر او نمىخواست ما مشرك نبودیم: «لو شاء اللّه ما اشركنا»(608)، «لو شاء الرّحمن ما عبدناهم»(609)
2. گاهى مىگویند: مقصّر جامعه است، اگر این بزرگان نبودند، ما مؤمن بودیم. «لولا انتم لكنّا مؤمنین»(610)
3. گاهى مىگویند: مقصّر نیاكان ما هستند. «انّا وجدنا آبائنا»(611)
در این آیه نیز مىگویند: اگر لازم بود خدا خودش به فقرا روزى مىداد. غافل از آن كه خداوند مسئولیّت سیر كردن فقرا را به دوش اغنیا گذاشته است.
سؤال: چرا خداوند خود فقرا را رزق نمىدهد و به مردم دستور انفاق مىدهد؟!
پاسخ: رشد انسان، در سایهى گذشت و ایثار و سخاوت و نوعدوستى و دلسوزى و صرفهجویى و الفت و تعاون و محبّت و تفقّد است. اگر همهى مردم از امكانات یكسان برخوردار باشند، نه زمینهاى براى بروز این كمالات باقى مىماند و نه بسترى براى صبر و زهد و قناعت محرومان.
608) انعام، 148.
609) زخرف، 20.
610) سبأ، 31.
611) زخرف، 22.
پيام ها
1- توجّه به این كه «آن چه داریم رزق الهى است نه ملك ما» بخشش را آسان مىكند. «انفقوا ممّا رزقكم اللّه»
2- كفر، سبب خود دارى از انفاق است. «قال الّذین كفروا... انطعم»
3- كافر، رازق بودن خدا را مسخره مىكند. «لو یشاء اللّه اطعمه»
4- انفاق، نشانه ایمان است. (زیرا ترك انفاق از ویژگىهاى كفّار شمرده شده است). «قال الّذین كفروا... انطعم...»
5 - كار انسان به جائى مىرسد كه كفر و بخل را راه درست و ایمان و انفاق را انحراف مىشمرد. «اِن انتم الا فى ضلال مبین»