ترجمه
(زكریّا) گفت: پروردگارا! براى من نشانهاى قرار ده (تا علم من به یقین و اطمینان تبدیل شود. خداوند) فرمود: نشانهى تو آن است كه تا سه روز با مردم سخن نگویى، مگر از طریق اشاره. (البتّه به هنگام ذكر خدا زبانت باز مىشود. پس) پروردگار خود را (به شكرانهى این نعمت) بسیار یاد كن و هنگام شب و صبح او را تسبیح گوى.
پيام ها
1- خدایى كه مىتواند زبان را هنگام تكلّم با مردم ببندد و هنگام ذكر خدا باز كند، مىتواند از پدرى پیر و مادرى عقیم نیز فرزندى به دنیا بیاورد. «كذلك اللّه یغعل ما یشاء... الاّ تكلّم الناس»
2- انبیا، به دنبال رسیدن به مقام یقین و شهود هستند. «اجعل لى آیة»
3- آنجا كه خداوند بخواهد، سبب را از كار مىاندازد و زبان قدرت حرف زدن را از دست مىدهد. «لاتكلّم الناس»
4- هر چه لطف الهى بیشتر مىشود باید یاد او نیز بیشتر شود. «واذكر ربّك كثیراً»
5 - ذكر خدا هر چه بیشتر، بهتر. «واذكر ربّك كثیراً»
6- در میان ذكرهاى خداوند، تسبیح جایگاه خاصّى دارد. «واذكر ربّك... و سبّح»