ترجمه
و هرگاه قرآن خوانده شود، به آن گوش دهید و ساكت شوید (تا بشنوید)، باشد كه مورد رحمت قرار گیرید.
نکته ها
كلمهى «اِنصات»، به معناى ساكت شدن براى گوش سپردن است.
این آیه مىگوید: هنگام تلاوت قرآن، از روى ادب سكوت كرده و آیات آن را گوش دهید. البتّه سكوتِ واجب، تنها در زمانى است كه امامجماعت مشغول خواندن حمد و سوره نماز باشد كه باید مأمومین ساكت باشند و در باقى موارد مستحب و نشانهى ادب است. اگر فرمان سكوت هم نبود، خرد و ادب اقتضا مىكرد كه در برابر كلام خالق، سكوت كنیم.
حضرت على علیه السلام در نماز بود كه فرد منافقى چندین بار بلند قرآن خواند، در هر بار حضرت سكوت مىكردند و سپس نماز را ادامه مىدادند. [409]
امام باقر علیه السلام فرمودند: قاریان قرآن سه گروه مىباشند: گروهى قرآن را وسیلهى كسب و كار و معاش خود دانسته و بر مردم تحمیل مىشوند، گروهى كه تنها قرآن را به زبان دارند و در عمل، احكامش را رعایت نمىكنند و گروهى كه قرآن را تلاوت كرده و دواى درد خود مىدانند و همواره با قرآن مأنوسند، خداوند به واسطهى این افراد عذاب را دفع كرده و به خاطر آنان باران نازل مىكند و اینان افرادى نادر هستند. «اعزّ من الكبریت الاحمر». [410]
409) تفسیر نمونه
410) كافى، ج2، ص627
پيام ها
1- در برابر تلاوت قرآن از سوى هركس كه باشد، باید سكوت كرده و گوش بسپاریم. «و اذا قُرء القرآن فاستمعوا له» («قُرِء» مجهول آمده است)
2- سكوت و گوش سپردن به قرآن، زمینهى برخوردارى از رحمت الهى است. «لعلّكم تُرحمون»