ترجمه
و بیشترشان به خداوند ایمان نمىآورند، جز اینكه (با او چیزى را) شریك مىگیرند. (و ایمانشان خالص نیست)
نکته ها
امام رضاعلیه السلام فرمودند: شرك در این آیه به معناى كفر و بتپرستى نیست، بلكه مراد توجّه به غیر خداوند است.(156)
از امام صادق علیه السلام نیز نقل شده است كه فرمودند: شرك در انسان، از حركت مورچه سیاه در شب تاریك بر سنگ سیاه، مخفىتر است.(157)
امام باقرعلیه السلام نیز فرمودند: مردم در عبادت موحد هستند، ولى در اطاعت از غیر خدا گرفتار شرك مىشوند.(158)
ودر روایات دیگرى مىخوانیم كه مراد از شرك در این آیه، شرك نعمت است. مثل اینكه انسان بگوید فلانى كار مرا سرو سامان داد، اگر فلانى نبود نابود شده بودم و امثال آن.(159)
پيام ها
1- ایمان، مراتبى دارد و ایمان خالص كه هیچ گونه شركى در آن نباشد كم است. «و ما یؤمن... الا و هم مشركون»
نشانههاى مؤمن مخلص
1. در انفاق: «لانرید منكم جزاء و لاشكوراً»(160) از كسى توقع پاداش و تشكر ندارد.
2. در عبادت: «و لا یشرك بعبادة ربّه احداً»(161) جز خداوند كسى را بندگى نمىكند.
3. در تبلیغ: «إن اجرى الاّ على اللَّه»(162) به غیر خداوند از كسى پاداش نمىخواهد.
4. در ازدواج: «ان یكونوا فقراء یغنهم اللَّه من فضله»(163) از فقر نمىهراسد و با توكل به وعده خدا ازدواج مىكند.
5. در برخورد با مردم: «قل اللَّه ثم ذرهم»(164) جز رضاى او همه چیز را كنار مىگذارد.
6. در جنگ وبرخورد با دشمن: «و لایخشون احداً الا اللَّه»(165) از كسى به جز خداوند نمىهراسد.
7. در مهرورزى و محبّت: «والّذین آمنوا اشدّ حبّاً للَّه»(166) هیچ كس را به اندازه خداوند دوست نمىدارد.
8. در تجارت وكسب وكار: «رجال لاتلهیهم تجارة و لابیع عن ذكراللَّه»(167) از یاد خداوند غافل نمىشود.
نشانههاى مؤمن مشرك
1. عزّت را از دیگران آرزو مىكند: «أیبتغون عندهم العزّة»(168)
2. در عمل: «خلطوا عملاً صالحاً وآخر سیّئاً»(169) كار شایسته را با ناشایست مىآمیزد.
3. در برخورد بادیگران: «كلّ حزب بما لدیهم فرحون»(170) دچار تعصّبات حزبى و گروهى مىشود.
4. در عبادت: «الّذین هم عن صلاتهم ساهون . الّذین هم یرائون»(171) بىتوجّهى و ریاكارى مىكند.
5. در جنگ و نبرد: «یخشون النّاس كخشیة اللَّه»(172) از مردم مىترسد.
6. در تجارت وامور دنیوى: «اَلْهاكم التَّكاثُر»(173) افزونطلبى، او را سرگرم مىكند.
7. در انتخاب دین و دنیا: «و اذا رأوا تجارة او لهواً انفضّوا الیها و تركوك قائماً»(174) دنیا را مىگیرند و پیامبر را تنها مىگذارند.